2015/29. Macewy mówią

Anna Świrszczyńska

                      Getto: Dwoje żywych dzieci

Na tej ulicy już dawno ustał ostatni krzyk. Tylko niekiedy wiatr

stuka wyrwanym oknem, w którym migają jeszcze złomki szyby,

i niesie nad brukiem puch z rozszarpanych pierzyn, co zaścieła 

bramy.

Ten sam wiatr przynosi czasem z oddalenia nagłe wołanie wielu

Ludzi. Wtedy zdarza się, że z którejś przecznicy wychodzi

nieoczekiwanie dwoje żywych dzieci. Trzymając się za ręce

uciekają cicho środkiem wymarłej ulicy.

Aż tam, gdzie ukryty za omglonym rogiem niemiecki żołnierz

przy karabinie maszynowym czuwa dzień i noc na granicy getta.